نگارنده در کتاب سعی دارد ویژگیهای دو سبک شعری ایران موسوم به سبک هندی و سبک دورهی بازگشت را بررسی کرده و در آغاز نشانههایی از ویژگیهای سبک هندی را در دورهی بازگشت، مییابد. وی ابتدا این نکته را مطرح میسازد که سبک هندی را نباید به هیچوجه سبک انحطاط به شمار آورد؛ هرچند در اواخر دولت صفوی شعر فارسی گرفتار ناملایماتی شده و اسیر شاعرنماهای کممایه و بیذوق گردید. معرفی چند شاعر مشهور سبک هندی دیگر مطالب این کتاب است که در پی آن، یعنی در بخش اصلی مختصات دورهی بازگشت ادبی بررسی میشود و آنگاه مشاهیر سبک بازگشت معرفی میگردد. دربارهی سبک بازگشت، نگارنده میگوید: "واقعیت این است که دورهی بازگشت ادبی، اگرچه از لحاظ رفع و دفع ابتذال بعضی از کجذوقیهای بیمایگان سبک هندی مفید بود، ولی هرگز راهی مشخص و روشی همهپسند و نیکو را در پیشرفت ادب پارسی ابداع ننمود...".